Πρόκειται σαφώς για καλοήθη νόσο που εμφανίζεται συχνότερα στους άνδρες άνω των 45 ετών.

Η αιτιολογία της νόσου δεν είναι γνωστή. Εικάζεται ότι προκαλείται από μικροτραυματισμούς που συμβαίνουν στο πέος κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής η επούλωση των οποίων δημιουργεί τη χαρακτηριστική ψηλαφητή ινώδη πλάκα.

Τα συμπτώματα της νόσου περιλαμβάνουν μια αρχική οξεία φάση που διαρκεί συνήθως 6-12 μήνες όπου η νόσος βρίσκεται στη "θερμή" της φάση, υπάρχει πόνος κατά τη στύση και τη σεξουαλική επαφή και ο βαθμός της κάμψης συνεχίζει να μεταβάλλεται, κι έπειτα η νόσος εισέρχεται στη "ψυχρή" της φάση κατά την οποία η κάμψη του πέους σταθεροποιείται κι ο πόνος εξαφανίζεται.

Η θεραπεία της νόσου Peyronie εξαρτάται από το στάδιο της νόσου, το βαθμό κάμψης του πέους και φυσικά την προτίμηση του ασθενή. Σε περίπου 10% των ασθενών μπορεί να συμβεί αυτόματη ύφεση της νόσου και βελτίωση των συμπτωμάτων. Η θεραπεία διακρίνεται σε συντηρητική και σε χειρουργική. Σε κάθε περίπτωση αντενδείκνυται η οποία χειρουργική επιδιόρθωση προτού η νόσος σταθεροποιηθεί και μπει στη λεγόμενη ψυχρή φάση, τουλάχιστον δηλαδή μετά από 6-12 μήνες από την έναρξη των συμπτωμάτων. 

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει τη χορήγηση βιταμίνης Ε και κολχικίνης από το στόμα, τη χορήγηση κολλαγενάσης του κλωστηριδίου τοπικά απευθείας πάνω στην πλάκα καθώς και την εφαρμογή τοπικά κρουστικών κυμάτων. Τα αποτελέσματα των συντηρητικών θεραπειών κρίνονται ως αμφίβολα.

Η χειρουργική αντιμετώπιση ενδείκνυται σε ασθενείς με έντονη κάμψη η οποία μπορεί να εμποδίζει τη σεξουαλική επαφή ή να προκαλεί στυτική δυσλειτουργία. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει η πλάκα να είναι σταθερή για 6-12 μήνες και να μην υπάρχει πόνος. Η επιλογή της χειρουργικής τεχνικής για την αποκατάσταση της βλάβης γίνεται μετα από συνεκτίμηση του βαθμού κάμψης, του μεγέθους του πέους, ενδεχόμενης συνυπάρχουσας στυτικής δυσλειτουργίας καθώς φυσικά και της επιθυμίας του ασθενούς.